اگر در کشورهای انگلیسی زبون زندگی می‌کنین، اسم دخترتون رو «عسل» نگذارین. از ما گفتن.

این که نسل قبل تاکید بیش از اندازه‌ای بر تولیدمثل داشته باشن، تا حدی قابل درکه. اما این که نسل جدید هم به نوعی همون میراث رو با خودشون به این زمان بکشونن،  درک نمی‌کنم.

در مورد این که چرا افراد تمایل زیادی دارن که به تکثیر بیولوژیکی فکر کنن، شاید توضیح‌های زیادی بشه آورد. یکی از اولین چیزهایی که به ذهن من می‌رسه، یک جور احساس ناامنی هست که سال‌ها، شاید هم ده‌ها یا حتا صدها و هزاران سال بوده که یقه‌ی مردم رو گرفته بوده (و الان دیگه تا حد زیادی یقه رو ول کرده). خطر از بین رفتن بچه‌ها همیشه وجود داشته و لازم بوده مکانیزم‌هایی باشن که بقای نسل رو به نوعی تضمین بکنن. اینه که شاید در خیلی لایه‌های سنتی، یکی از ابتدایی‌ترین کاربردهای ازدواج رو درست کردن بچه می‌دونن.

از کسی که بچه‌اش ازدواج کرده، اولین سوالی که می‌پرسن اینه که «بچه‌ها هنوز براتون نوه نیاوردن؟». خواهر من! برادر من! اول بپرس عروست و پسرت، دامادت و دخترت، با هم خوبن؟ با هم خوشن؟ زندگی‌شون رو غلتطکه؟ تا الان گهی شدن برای خودشون؟ بعد برو سراغ تولیدمثل. به خدا زندگی خیلی چیزهای دیگه هم داره. به خدا قسم!

چیزهایی مثل نوه آوردن بچه‌ها برای پدر و مادر، تنها نتیجه‌ی تکرار کورکورانه‌ی حرف‌هاییه که از بچگی شنیده‌ان و شاید حتا یک بار هم فکر نکرده‌ان.
خانوم‌ها! آقایون!
فکر کردین نسل جدید با نسل قبل‌اش خیلی فرق داره؟ اشتباه کردین! این نسل همون نسل قبلیه، با اندکی تفاوت. همون رفتارها، همون اخلاق‌ها و همون عقاید کمابیش وجود دارن. گاهی ظاهر به‌تری می‌گیرن، اما تفکر هنوز همون تفکره. کمابیش به سواد و تحصیلات و خانواده و مذهب هم ربطی نداره.

به قول دوست، اون کسی که در مورد کشتی نوح می‌گه که محاسبات انجام داده و به این نتیجه رسیده که امکان نداره این همه گونه در یک کشتی جا بشن، معلومه که اصلا موضوع رو نفهمیده. به نظرم این‌جا هم قضیه همین‌طوره. کسی که نمی‌تونه رابطه‌ی عاطفی با یک بچه رو ببینه و ذهن‌اش تنها به سمت تکثیر می‌ره، اصل موضوع رو درک نکرده.