کانت می‌گه برای این که بدونیم که آیا روشی اخلاقی هست یا نه، یک راه اینه که ببینیم چه اتفاقی می‌افته اگه همه همون روش رو در پیش بگیرن. اگه همچنان حرمت همه‌ی افراد حفظ می‌شه، اون کار اخلاقیه، وگرنه اخلاقی نیست.

یکی از برنامه‌های من برای آینده اینه که روزی یک جنبش حمایت از افراد معمولی به راه بندازیم. در این جنبش تاکید کنیم که اون کسانی که دنیا رو تغییر می‌دن، آدم‌های خاص نیستن؛ بلکه همین آدم‌های معمولی هستن. قیافه‌ی واقعی اونی نیست که در فیلم‌ها و تلویزیون‌ها و پوسترها نشون می‌دن؛ بلکه قیافه‌های واقعی همین قیافه‌های کج و کوله‌ای هستن که در خودمون و در خیابون و در آدم‌های واقعی می‌بینیم، قیافه‌هایی که هزار و یک اشکال دارن اما در عوض واقعی هستن (مقایسه کنین با تصویرهای از نظر من چندش‌آور مدل‌ها با چشم‌های خمار و ژست‌های از نظر من احمقانه). از این بگیم که انسان‌های واقعی اون انسان‌های پاک بی‌نقص نیستن که به عنوان الگو معرفی می‌شن. انسان‌های واقعی اون‌هایی هستن که اشتباه هم می‌کنن و خراب‌کاری هم می‌کنن و کارهای مفیدی هم می‌کنن؛ اون‌هایی هستن که آروغ هم می‌زنن. از این بگیم که انسان‌های بزرگ، اون انسان‌های تک‌بعدی به ظاهر نخبه نیستن؛ بلکه اون انسان‌هایی هستن که با هزار و یک مشکل کلنجار رفته‌ان و برای این که باقی بمونن، هیچ وقت کوتاه نیومدن (از جمله این که خیلی هم باهوش نبودن اما هم‌چنان به تلاش ادامه دادن). از این بگیم که زیبایی حیات (زندگی) از موجودات خاص نیست، بلکه از موجوداتیه که معمولی بوده‌ان و در کنار دیگر موجودات معمولی تونستن چنین ساختار بزرگی رو پدید بیارن.

پس‌نوشت: دوستانی که مایل به هم‌کاری در جنبش هستن، ملحق بشن.