تصورم این بود که وقتی که استاد قرار بوده کاری بکنه ولی انجام نداده، معنی‌اش این می‌شه که ملاقات خوبی خواهیم داشت و دست کم این بار سرزنش نمی‌شم. اما اوضاع دقیقا برعکس بود. چنان مساله رو ماهرانه می‌پیچونه که همه کف بکنن!
استاد محترم! اگر وجدان ندارید، لااقل آزاده باشید.

از آزمایش مرکز «سرن» که جون سالم به در بردیم. حالا هم گفتن که قراره طوفان بیاد، طوفانی! (در ایران «باد» دیده بودم، اما نمی‌دونم طوفان واقعی دیده‌ام یا نه) بیرون مختصر نسیمی می‌وزه. ملت هم آشفته توی خیابون‌ها می‌رن و می‌یان. هر دو طرف خیابون شلوغه، یعنی این که جمع جبری رفت و آمد تقریبا صفره (همون اندازه که کسانی از چپ به راست می‌رن، کسانی هم از راست به چپ می‌رن) و من نمی‌فهمم وقتی که جمع جبری صفره، چه نیازی بود به این همه هیاهو؟ ما هم که مثل اسکل‌ها نشستیم توی دانشگاه تا ببینیم استاد کی وقت داره با ما ملاقات بذاره. دل‌مون خوشه به خدا….

قراره طوفان «آیک» از روی شهر ما رد بشه و به همین دلیل کل کلاس‌ها و جلسات و ادارات و امکانات دانشگاه فردا و پس فردا تعطیل هستند. پارکینگ‌های فروشگاه‌ها پر از ماشین شده‌اند چون مردم می‌خوان خرید کنن. برای پمپ بنزین‌ها صف تشکیل شده. جاده‌های خروجی شلوغ شده‌اند. در این بین ایمیلی با این مضمون از استاد راهنما دریافت کردیم:
«خوشبختانه جلسه‌ی رسمی من که قرار بود فردا برگزار بشه، به خاطر طوفان و خطرات‌اش لغو شده. معنی‌اش اینه که می‌تونم با شماها ملاقات داشته باشم. ملاقات‌های امروز رو هم به فردا موکول می‌کنیم. فردا همه جمع می‌شین که در مورد تحقیقات‌مون جلسه‌های مختلف بذاریم….»

نتیجه: سگ توی این زندگی که در اون ایمنی و سلامت سگ‌ها هم از ما دانشجویان تحصیلات تکمیلی مهم‌تره.

خوش هستم؟ بهتره زیاد خوشحال نباشم: خیلی زود خوشی از بین می‌ره. ناراحت هستم؟ جای نگرانی نیست: خیلی سریع از بین می‌ره. با کسی رابطه‌ی خوبی دارم؟ احتمال خراب شدن‌اش زیاده. زیاد هم خراب نمی‌مونه: به زودی درست می‌شه. احساس آرامش دارم؟ به زودی ناآروم خواهم بود. مدتی هست آرامش ندیدم؟ پس وقتشه که آرامش ببینم. به زودی خواهم دید.

اون چه گفتم اغراق شده‌ی قسمتی از وضعیت من بود. نمی‌دونم من دچار اختلالات شخصیتی هستم یا زندگی به طرز ناجوری بی‌ثباته….

با ملچ مولوچ غذاخوردن دوستان کنار اومدیم، با آروغ‌های بعدش (که با دهن کاملا باز عرضه می‌شن) هنوز کنار نیومدیم.

کسی تجربه‌ی مشابه‌ای داشته؟ کسی در این زمینه عذاب دیده؟ آیا کاری تونستین بکنین؟ تو فکر بودم که یک سری برگه کپی کنم و توی غذاخوری بچسبونم. مضمون‌اش هم مذمت این عمل باشه. بعد ترسیدم که شاید به جرم نژادپرستی دستگیر بشم.

دارم به این نتیجه می‌رسم که در عین احترام به فرهنگ‌های مختلف (که مثلا عادات غذاخوری در فرهنگ‌های مختلف متفاوت هستند)، باید به فرهنگ‌های مختلف احترام گذاشت (که مثلا بعضی عادت‌های فرهنگی ما دیگران رو دیوانه می‌کنه). از این نتیجه‌ی اخیرم به نتیجه می‌رسم که احترام به فرهنگ‌های مختلف به اون سادگی‌ای هم که فکر می‌کردم، نیست.