تروریسم به هرگونه عملکرد یا تهدید برای ترساندن و یا آسیب رساندن به شهروندان، حکومت و یا گروه‌ها و شخصیت‌های سیاسی گفته می‌شود (از ویکی‌پدیای فارسی).

به تعریف تروریسم نگاه کنین. با این تعریف، چه کسی بیش‌تر از همه دست به عملیات تروریستی زده؟ مشکل این‌جاست که آمریکا همیشه پشت سر ترور بوده، ولی در عین حال به دنبال تعریفی بوده که در مورد خودش اعمال نشه. اتفاقن همین هم قسمت سخت قضیه است: تقریبن با هر تعریفی، اولین تروریست خود آمریکا خواهد بود.

روابط بین‌الملل خیلی شبیه به مافیاست. پدرخوانده نمی‌تونه هیچ‌گونه نافرمانی رو تحمل کنه. در ضمن نافرمانی ممکنه مسری باشه و به خاطر همین هم خیلی مهمه که اگر پدرخوانده آثاری از نافرمانی دید، هرچه سریع‌تر جلوش رو بگیره. طبیعی هم هست که وقتی حرکتی از یکی از کشورها می‌بینه، خیلی سریع سرکوب می‌کنه.

آیا آمریکا در اتفاق یازدهم سپتامبر نقشی داشته؟

یا این که یازدهم سپتامبر کار آمریکا نبوده، یا اگر هم بوده، خیلی احمقانه بوده. آمریکا می‌خواست به عراق حمله کنه، چرا که دومین ذخایر نفت دنیا رو داشت. بعد از یازده سپتامبر به کجا حمله کرد؟ افغانستان! در نهایت هم تقصیر رو به گردن عربستانی‌ها انداختن. در واقع آمریکا نیازی نداشته که برای حمله به عراق، یازده سپتامبر رو به راه بندازه.

آیا امکانش هست که فهرست کاملی از تمام عملیات‌های تروریستی که اتفاق افتاده تهیه کرد؟

ممکن نیست. در مورد خیلی از رخ‌دادها، اطلاعاتی در دست نیست. در زمان کلینتون، آمریکا به یک کارخونه‌ی داروسازی در سودان حمله کرد. سودان کشور فقیر و ضعیفی بود و این حمله هم آسیب وارد کرد. چند نفر کشته شدن؟ کسی نمی‌دونه و هیچ گزارشی هم منتشر نشد (بنا به گفته‌ی سفیر وقت آلمان، شاید ده‌ها هزار سودانی تحت تاثیر این حمله و کمبودهای دارویی‌ای که ایجاد کرده، از بین رفته‌ان). حالا اگر القاعده به یک کارخونه‌ی داروسازی در اسرائیل حمله می‌کرد، آیا اطلاعی از تعداد کشته‌ها و صدمات پیدا می‌کردیم؟ صد در صد! همینه که نمی‌شه اطلاعات دقیق و مفصلی از تمام عملیات تروریستی پیدا کرد.

در متن بالا، نقل‌قول‌ها نقل به مضمون و خلاصه شده از صحبت‌های نوام چامسکی بودن. اطلاعات بیش‌تر رو می‌تونین از سایتش بگیرین.

Children do not converse. They say things. They ask, they tell, and they talk, but they know nothing of one of the great joys in life, conversation. Then, along about twelve, give or take a year on either side, two young people sitting on their bicycles near a front porch on a summer evening begin to talk about others that they know, and conversation is discovered. Some confuse conversation with talking, of course, and go on for the rest of their lives, never stopping, boring others with meaningless chatter and complaints. But real conversation includes asking questions, and asking the right ones before it’s too late.

Charles M. Schulz

خودش رو طرف‌دار حقوق زنان می‌دونست. نصف نوشته‌های وبلاگش، در مورد لباس‌های زیرش بود. آدم آزاداندیشی بود.

چند وقت پیش یک بازدیدکننده داشتیم که در اصل اهل رومانی بود. موقع ناهار تعریف کرد که در رومانیایی، معادل عبارت «انجام بده» هست «فاک‌یو». در یک فروشگاه دیده که یک مادر و پسر در مورد این که کدوم‌شون خریدها رو روی غلتک صندوق‌دار بگذاره بحث می‌کرده‌ان: پسر به مادر می‌گفته فاک‌یو و مادر هم به پسر می‌گفته نه عزیزم، فاک‌یو!

کسی رومانیایی بلده که تایید کنه که قضیه درسته؟ (یا این دختره همه‌ی ما رو سر کار گذاشته بوده؟)

این متن برای سایت فرزندخواندگی در ایران نوشته شده و اولین بار در آن‌جا منتشر شده. نوشته‌ خلاصه‌ای از نوشته‌ی تریشا پریب است که در مجله‌ی خانواده‌های فرزندپذیر (Adoptive Families) در آوریل ۲۰۱۳ چاپ شده است. تریشا پریب کتابی با عنوان Trust, Hope, Pray: Encouragement for the Task of Waiting دارد. نوشته‌های وی را در وبلاگش می‌توانید دنبال کنید.

من و شوهرم، نخستین بار پسرمان را در فیلمی دیدیم که تک و تنها در یکی از مراکز نگهداری کودکان نشسته بود. تصویر کیفیت خوبی نداشت و سر و صدای پس‌زمینه نیز زیاد بود. همان موقع مطمئن شدیم که او را تا آخر عمر عاشقانه دوست خواهیم داشت. به ما گفتند باید یک تا یک و نیم سال صبر کنیم.  یک و نیم سال حیلی کم اتفاق می‌افتد و برای موردهای خیلی خیلی خاص است.

دوره‌ی انتظار یک ساله را فرصتی شمردیم که به کارهای عقب‌مانده‌مان برسیم و برای آمدن پسرمان آماده شویم. اما یک و نیم سال گذشت و از بچه خبری نشد. ما سی ماه صبر کردیم. چند ماه پرونده روی میز خاک می‌خورد و از ما کاری بر نمی‌آمد. پسرمان بدون حضور ما بزرگ می‌شد و دست‌مان به هیچ جا بند نبود. انتظار کشیدن سخت است و انسان را از پا در می‌آورد، اما مزیت‌هایی هم دارد. مثلن به این موردها فکر کنید.

واقعن چه می‌خواهیم؟

فرزندخواندگی به نظر موضوع جالبی است. خیلی‌ها علاقه دارند چنین کاری بکنند. همان طور که دلمان می‌خواهد روزی یک رمان بنویسیم و یا دور دنیا را بگردیم. اما همین انتظار کشیدن فرق دو گروه را مشخص می‌کند. کسانی که از این موضوع خوش‌شان می‌آید و کسانی که به این موضوع عمیقن اعتقاد دارند. خیلی‌ها روند فرزندخواندگی را آغاز کرده‌اند، اما با دیدن سختی‌ها، به خصوص همین دوران طولانی انتظار، کنار کشیده‌اند. فرزندخواندگی گزینه‌ی مناسب برای همه نیست. دوران انتظار، ایمان ما را به این که فرزندخواندگی برای خانواده‌ی ما مناسب است، عمیق‌تر کرد.

منطق به جای احساسات

انتظار کشیدن ساده نیست. شادمانی جای خود را به ترس می‌دهد، ترس به ناامیدی تبدیل می‌شود، ناامیدی به شکلی دیگر سر بر می‌آورد و به همین ترتیب این روند ادامه دارد. لازم است که در این بالا و پایین‌ها از پا درنیایید تا بتوانید مراحل بعدی را هم پشت سر بگذارید.

آماده شدن

از این فرصت برای آماده شدن استفاده کنید. از همین الان منابع مختلف را مطالعه کنید تا وقتی فررزندتان به خانه می‌آید، مجبور نشوید برای هر چیز کوچک و بزرگی دست به دامن گوگل بشوید. من و شوهرم تصمیم گرفتیم در این دوران انتظار تا جایی که ممکن است با دیگر خانواده‌های فرزندپذیر ارتباط داشته باشیم و از تجربیات‌شان استفاده کنیم. همین روابط سر ما را گرم کردند و بعدتر، وقتی پسرمان به خانه آمد، منبع‌های زیادی برای پاسخ به سوال‌های‌مان داشتیم.

دوستان و آشنایان جدید

تنها شما نیستید که منتظر آمدن فرزندتان هستید. در این فرصت از کمک‌ها و پشتیبانی‌های خانواده و دوستان استفاده کنید. در ضمن فرصتی است تا دوستان جدیدی به حلقه‌ی دوستان‌تان اضافه کنید. از حضور دیگرانی که مانند شما به دنبال فرزندخواندگی هستند، بهره ببرید. یک روز در فروشگاهی موقع پرداخت، از صندوق‌دار تشکر کردم که در فروشگاه‌شان بخشی با موضوع فرزندخواندگی دارند. چشمانش پر از اشک شد و لب به شکایت باز کرد که مدت زیادی است در دوران انتظار فرزندخواندگی به سر می‌برد و هنوز هیچ خبری نشده است. در چشم به هم زدنی، همان‌جا، پایه‌ی دوستی را ریختیم.

جشن بزرگی که در انتظار ماست

اتفاق بزرگ در انتظار آن‌هایی است که صبورانه انتظار می‌کشند. ما هم بالاخره پسرمان را دیدیم، چهار سالش شده بود. هیچ وقت از این همه انتظار کشیدن پشیمان نشدیم و می‌دانیم که ارزشش را داشت، از اول هم می‌دانستیم که ارزشش را دارد.