در آنكارا هستم. اين سفر رو به صورت درويشي و تنها با يك كوله پشتي اومدم. تنها يك شلوار دارم و امشب همون يك دونه رو شسته‌ام. شلوار خيس رو پنكه است و پنكه با شدت هرچه تمام‌تر در تلاشه كه خشكش كنه. تا وقتي كه شلوار خشك نشده در اتاق زنداني هستم. خداكنه هتل دچار حريق نشه.

دوباره با بچه‌هاي مدرسه تجمع تشكيل داديم. بچه‌هايي كه همديگه رو از حدود يازده‌سالگي تا به الان مي‌شناسيم (يعني هيجده سال- هفت سال اول آشنايي رو با هم هم‌كلاس بوديم يعني از اول راهنمايي تا آخر دبيرستان) و بعد از اون هم يا هم‌دانشگاهي بوديم و يا به هر حال هر از گاهي با هم ملاقات داشتيم.

اما يك چيزي لنگ مي‌زد: تنها حرف مشتركي كه باقي مونده بود، جوك بود.

وقتي كه براي خيال‌پردازي به مواد اوليه احتياج باشه و روزي مواد اوليه تموم بشن….

چند وقت پيش در فكر بودم كه از اين به بعد اسم جديدي (مثلا تغيير يافته‌ي اسم فعلي‌ام) رو استفاده كنم كه ملت غيرفارسي‌زبون با صداكردن اون اسم مشكل نداشته باشن. اما خوشبختانه يك دوست گفت كه عوض نكن و بذار خودشون اسمت رو يادبگيرن. من هم ديدم صحبت به جاييه چرا كه اسم من كم‌ترين چيزهاست كه من حق دارم ازش برخوردار بشم و اگه تلفظ اين كلمه براي ملت سخته، اين مشكل اون‌هاست نه من!

الان ملت مقاومت دارن، اما من هم مقاومت دارم كه من رو با اسم كامل‌ام صدا بزنن. گاهي مي‌شه كه طرف با تمام توان‌اش داره زور مي‌زنه كه بگه «روزبه» و مجبور بوده در چند روز اول آشنايي روزي چند بار با صداي بلند اسم من رو تمرين كنه (و من هم متقابلا تشويق‌اش كنم) اما در نهايت يادبگيره كه من رو با اسم خودم صدا بزنه.

از بابت تغييري كه در يك عمر زندگي من ايجاد كردي، ممنونم رفيق!

در راستاي كشيدن مرز علم به سمت خودم، ديروز براي مقطع جديد تحصيلي كارت دانشجويي گرفتم.

گاهي هم درآوردن پول نه براي افزايش دارايي، كه براي كاهش بدهي صورت مي‌گيره.

لعنت بر شما كه اسم به اين سادگي رو نمي‌تونين تلفظ كنين و من بايد آخر عمري به دنبال يه اسم باشم كه شما ملت بتونين بلكه با چندبار تكرار يادش بگيرين.

در كتاب‌خونه ساكت نشستم، دارم كتاب مي‌خونم، ملت هم پشت ميزهاي ديگه نشستن، همه مشغول هستن. عطسه مي‌كنم. از ميزي اون طرف‌تر خانومه با صدايي بلندتر از عطسه‌ي من مي‌گه «بلس يو»!