بعضی فیلم‌ها هستن که ادعا ندارن. صادقانه و متواضعانه داستان‌شون رو تعریف می‌کنن و بعد سر رو به زیر می‌اندازن و چیزی نمی‌گن. این‌ها فیلم‌هایی هستن که من براشون احترام قایل هستم. فیلم «بالزاک و خیاط کوچک چینی» هم یکی از همین فیلم‌ها بود. از زندگی گفت، از عشق گفت، از درد گفت، از انسانیت هم گفت، بدون این که ادعایی بکنه. بدون این که برای گذاشتن اثر بیش‌تر، در هر کدوم از روایت‌هاش افراط بکنه. بدون این که با احساسات بیننده بازی بکنه. اگر دوست دارین که فیلمی روون و انسانی ببینین، این فیلم رو پیشنهاد می‌کنم.
پس نوشت: انتظار نداشته باشین که یک فیلم آمریکایی ببینین. لازمه که خودتون رو در فضای فیلم قرار بدین که بعد بتونین لذت ببرین. اگر انعطاف لازم رو برای لذت بردن از فیلم به خرج ندین، مطمئن باشین که فیلم بهتون کوفت می‌گذره!
پس پس نوشت: احساس می‌کنم برای دیدن فیلم‌های آسیایی نوعی انعطاف لازمه. حتما باید کمی آشنایی با این فرهنگ داشته باشین تا بتونین از محصولات‌اش لذت ببرین. شاید اول‌اش کمی سخت باشه، اما به نظرم ارزش سرمایه‌گذاری رو داره. نه تنها سینما که موسیقی و از همه مهم‌تر مردم آسیایی خیلی حرف برای گفتن دارن.