دو روز قبل از جشن شکرگزاری با اون دختر خداحافظی کردم. وحشتناک بود. حس می‌کردم بی‌حس‌ام، مرده‌ام، خالی‌ام. فکر نمی‌کردم که روزی دوباره به حالت طبیعی برگردم، اگر که «طبیعی»ای وجود داشته باشه. چیزی که وضعیت رو بدتر هم کرد این بود که پدر و مادرم گفتن که دیگه هیچ وقت ازش اسمی نمی‌بریم. در نتیجه هیچ‌کس رو هم نداشتم که در این مورد باهاش حتا یک کلمه حرف بزنم.

پدر/مادر زیستی

خیلی از پدران و مادران زیستی شرح می‌دهند که دوران بلافاصله پس از رهاسازی، نوعی بی‌حسی داشته‌اند. دوران پس از رهاسازی زمانی است که پدران و مادران زیستی احتیاج دارند که التیام یابند و از تجربه‌ی دردناکی که داشته‌اند بهبود یابند. در این زمان پشتیبانی، به خصوص از طرف اعضای خانواده و دوستان، حیاتی است. گفتگو نکردن درباره‌ی رهاسازی تنها باعث می‌شود التیام یافتن به تعویق بیفتد.

تا سال‌ها بعد از فرزندخواندگی، احساس می‌کردم که در بی‌هوشی‌ام – بی‌حس به خاطر چیزی که از دست داده بودم و در ترس از این که کسی پی ببره. می‌دونین، اون دوران، سال ۱۹۶۴، همه چیز مخفیانه بود – به هیچ کس چیزی نگو.

پدر/مادر زیستی

فرزندخواندگی‌ها در گذشته مخفیانه‌تر از امروز بودند. خیلی از پدران و مادران زیستی در گذشته مجبور بودند درباره‌ی بارداری و فرزندخواندگی‌شان در پنهان‌کاری زندگی کنند.

با یک مرد خیلی خوب آشنا شدم، ازدواج کردیم، و صاحب دو پسر شدیم. اما هیچ وقت دخترم رو فراموش نکردم.

مادر زیستی

رهاسازی فراموش نمی‌شود. پدران و مادران زیستی می‌توانند بعدتر ازدواج کنند و بچه‌های بیش‌تری داشته باشند. اما هم‌چنان، ازدواج کردن و داشتن بچه‌های بیش‌تر، رهاسازی یا تجربه‌ی فرزندخواندگی را پاک نمی‌کنند.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

عاشقانه دوست‌اش داشتم. ازش خداحافظی کردم و گفتم که تا چه اندازه ناراحت‌ام. سخت‌ترین کاری بود که در تمام عمرم انجام داده‌ام. خم شدم تا گونه‌اش رو ببوسم و بهش قول دادم که روزی همدیگه رو پیدا می‌کنیم.

پدر/مادر زیستی

چه چیزی دشوارتر از خداحافظی با نوزادتان است؟ بعضی پدران و مادران زیستی این فرصت را دارند که با کودک‌شان وقت بگذارند و رودررو خداحافظی کنند.

هیچ‌وقت نتونستم اون دختر رو ببینم. گفتن به‌تره که بغل‌اش نکنم و یا بهش نگاه نکنم. حتا نمی‌دونستم که کجای بیمارستانه.

پدر/مادر زیستی

به بعضی پدران و مادران زیستی اجازه داده نمی‌شود نوزادشان را ببینند. معمول بود که مادران زیستی را در اتاق‌هایی جا بدهند که در طبقاتی غیر از بخش نوزادان باشند و هم‌چنین انتظار نداشته باشند که نوزادشان را ببینند. برای این والدین، خداحافظی می‌تواند دشوارتر هم باشد. چه طور کسی می‌تواند خداحافظی کند وقتی که هنوز سلام نکرده است؟

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

وقتی دو روزش بود تونستم بغلش کنم، به مدت تقریبن ده دقیقه. دو چیز من رو تکون داد – چه قدر این دختر شبیه به من بود و این که زندگی یک معجزه است!

پدر/مادر زیستی

رها کردن یا انصراف (relinquishment) به زمانی می‌گویند که پدر و مادر زیستی از سرپرستی بچه برای فرزندخواندگی انصراف می‌دهند. تجربه‌ی بیمارستان، به دنیا آوردن، دیدن یا ندیدن بچه، برخورد دکترها و پرستارها و امضای مدارک فرزندخواندگی همگی جزیی از پروسه‌ی رها کردن‌اند.

روز بعد، کسی که مسوول امور من بود، فرم‌های مربوط به انصراف رو آورد تا امضا کنم. تمام شب بیدار بودم و سعی می‌کردم راهی پیدا کنم تا از امضای اون فرم‌ها فرار کنم. برای خودم خیال‌بافی کردم که لباس می‌پوشم، بچه‌ام رو پیدا می‌کنم و با هم مخفیانه از بیمارستان فرار می‌کنیم. اما به جای این‌ها، فرم‌ها رو امضا کردم. حس خیلی عجیبی بود. حس‌اش تقریبن این‌جوری بود که اون طرف اتاق در برابر خودم ایستاده‌ام و دارم خودم رو موقع امضای فرم‌ها تماشا می‌کنم. انگار که انتظار داشتم کسی یا چیزی در آخرین لحظه پیش بیاد تا جلوی این کابوس رو بگیره.

پدر/مادر زیستی

هر مادر زیستی و بعضی پدران زیستی داستانی از انصراف‌شان دارند – جزییاتی از ماجرای رها کردن فرزندشان. وقتی پدران و مادران زیستی داستان انصراف‌شان را بازگو می‌کنند، معمولن با احساسات و عواطف همراه است.

پدر و مادرم می‌گفتن که اگر بچه‌ام رو نگه دارم، هم زندگی خودم رو خراب می‌کنم و هم زندگی اون دختر رو. گفتن که یک نوه‌ی حروم‌زاده رو نمی‌پذیرن. می‌پرسیدن که چه طور تونسته‌ام چنین کاری با اون‌ها بکنم. هیچ‌کس از من نپرسید که زندگی بدون دخترم با من چه می‌کنه. هیچ‌کس از من نپرسید که آیا این چیزی بود که من می‌خواستم.

پدر/مادر زیستی

برای خیلی از پدران و مادران زیستی، تجربه‌ی رها کردن، که شامل سر و کار داشتن با پدر و مادر و موسسات فرزندخواندگی هم بود، زمانی همراه با سردرگمی و ترس بود. رها کردن باعث می‌شود پشتیبانی از یک‌دیگر و یا میزان شرم‌ساری خانواده، دینامیک (پویایی) آن را آشکار سازد.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

فرزندخواندگی به اون قشنگی‌ای که نشون می‌دن هم نیست. وقتی بروشورها رو نگاه می‌کنین، همه خانواده‌های خوش‌بخت و شادند، یکی از یکی قشنگ‌تر. زیباترین و شادترین بچه‌هایی که بشر می‌تونه تصور کنه رو در بروشورهای فرزندخواندگی پیدا می‌کنین. وقتی برنامه‌های تلویزیونی رو نگاه می‌کنین، به جز شادی و خوشی و خنده و اشک از سر شوق چیزی نمی‌بینین.

خوب که واردش شدین، تازه متوجه می‌شین که یک چیز تمام این مدت غایب بوده: فرزندخواندگی در مورد یکی از تلخ‌ترین اتفاقاتیه که می‌تونه در این دنیا بیفته. پدر و مادری که به هر دلیلی نمی‌تونن از یک بچه نگه‌داری کنن و مجبورن ترک‌اش کنن.

موسسه فرزندخواندگی از من اطلاعاتی در مورد پیشینه‌ی خودم و پدر زیستی جمع کرد. اما هیچ ایده‌ای به من ندادن که خانواده‌ی فرزندخوانده چه کسانی‌اند. من رو به خونه‌ی مادران ازدواج نکرده منتقل کردن و ارتباطم با دوستان و خانواده بریده شد. مادر و ناپدری‌ام رو ندیدم تا وقتی که دو روز بعد از این که پسرم رو به دنیا آوردم، دنبالم اومدن.

مادر زیستی

خیلی از پدران و مادران زیستی از این می‌گویند که چه در دوران بارداری و چه در پروسه‌ی فرزندخواندگی، با آن‌ها به شکل منفی‌ای برخورد می‌شده. بعضی پدران و مادران زیستی در دوران بارداری از مهم‌ترین مجموعه‌ی پشتیبانی، یعنی خانواده و دوستان، محروم شده بودند.

سعی می‌کردم تا جایی که می‌شه در اتاقم بمونم، چون مادرم هر موقع من رو می‌دید، بی‌بروبرگرد بهم گیر می‌داد. بارها و بارها بهم گفت که چه احمقی هستم که باردار شده‌ام. من رو مقصر می‌دونست و پدر فوت‌کرده‌ام رو و دوست‌پسرم رو. تنها کار روزانه‌ام این بود که اشک بریزم. بهم می‌گفت چه قدر خوبه که در مورد بارداری حس بدی دارم چون لیاقت‌اش رو داشتم که حس بدی داشته باشم.

مادر زیستی

بعضی پدران و مادران زیستی با علنی شدن بارداری، پشتیبانی خانواده را از دست می‌دادند. اگر جایی برای ماندن نداشتند، با خانواده‌شان می‌ماندند و سعی می‌کردند با روابط دور و برشان کنار بیایند. نامعمول نبود که به پدران و مادران زیستی گفته شود به خاطر کاری که کرده‌اند و به بارداری منجر شده، لیاقت دارند که با آنان بد برخورد شود.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

در سن پونزده سالگی یک مادر زیستی شدم. پسر تعمیرکار اومد که یک لوله رو تعمیر کنه. وقتی اجازه دادم بیاد تو، بهم تجاوز کرد. در شوک بودم و از این می‌ترسیدم که اگر به مادرم بگم که این پسر به من صدمه زده، چی می‌گه. وقتی بالاخره جرات کردم و بهش گفتم، هرگونه فحشی که ممکن بود به من داد. فکر می‌کرد تقصیر من بوده. وقتی متوجه شدم که باردارم، من رو به یک ایالت دیگه فرستاد و بهم گفت که به هیچ کس چیزی نگم.

مادر زیستی

مشخص است که باردار بودن به خاطر تجاوز، به آسیب روحی قضیه می‌افزاید. در کنار شرم از بارداری و حمل یک کودک، خشونتی که منجر به شکل‌گیری کودک شده بوده هم در تمام عمر همراه با زن می‌ماند.

بعد از جستجویی طولانی، دخترم رو پیدا کردم. عکس رد و بدل کردیم و با هم ملاقات کردیم. از اون‌جا که کنار اومدن با ملاقات‌مون براش خیلی سخت بود، تصمیم گرفتم در مورد همه‌ی داستان این که چه اتفاقی افتاده بود چیزی بهش نگم… این که چه طور به وجود اومده بود.

پدر/مادر زیستی

برای هر پدر و مادر زیستی‌ای، داستان شکل‌گیری کودک می‌تواند دشوار باشد. وقتی شکل‌گیری کودک شامل تجاوز باشد، می‌تواند اثر بیش‌تری روی ذهن والدین زیستی داشته باشد.

همین‌طور که زمان گذشته، برام مهم‌تر از قبله که به دخترم بگم که واقعن چه اتفاقی افتاده. نمی‌خواستم از کسی دیگه بشنوه. اعتقاد هم دارم که حقشه که واقعیت رو بدونه. اول‌ها بهش گفته بودم که اون مرد کسی بوده که کمی می‌شناخته‌ام، در حالی که این تمام واقعیت نبوده.

مادر زیستی

مادران زیستی که فرزندشان در طی یک تجاوز شکل می‌گیرد، باید تصمیم بگیرند که شرایط اتفاق افتاده را چه‌گونه به فرزند بگویند. قابل درک است که این بخش از موضوع برای همه‌ی کسانی که درگیراند دشوار است. به هر حال، مثل دیگر زمینه‌های مربوط به فرزندخواندگی، همه حق دارند که حقیقت را بدانند.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

وقتی پسرم رو باردار شدم که از شوهر فحاش و الکلی‌ام جدا شده بودم. گذاشتن پسرم برای فرزندخواندگی سخت‌ترین چیزی بود که در زندگی‌ام مجبور بوده‌ام انجام بدم. دو دختر از همون پدر دارم.

مادر زیستی

پدران و مادران زیستی تنها کسانی نیستند که در فرزندخواندگی «از دست‌دادن» را حس می‌کنند. گاهی برادران و خواهران در خانواده هستند که خواهر یا برادرشان را در فرزندخواندگی از دست می‌دهند. در هر حالت، فرزندخواندگی تصمیم دشواری است. وقتی فرزندخواندگی تنها محدود به جدا شدن پدر و مادر زیستی از کودک نیست، شرایط می‌تواند حس بیش‌تری از «از دست دادن» را القا کند.

من کوچیک‌ترین بچه از هشت بچه‌ی خانواده‌ی زیستی‌ام هستم. وقتی دو ساله بودم به فرزندی گرفته شدم. قبل از اون در یک خانواده‌ی امین موقت بودم، اما اون خانواده نمی‌تونستن من رو به فرزندی بپذیرن چون برادرهام می‌دونستن من کجام و پدر و مادر امین موقت می‌ترسیدن که ممکنه بیان، من رو بدزدن و برگردونن. مادرم بهم گفت که من و دو خواهرم رو از خانواده جدا کرده بودن چون پدرم مرد بدی بوده. نمی‌دونم چه مقدار از این موضوع درسته. می‌خوام خانواده‌ی زیستی‌ام رو پیدا کنم تا واقعیت این که چه اتفاقی افتاده رو بفهمم.

فرزندخوانده

از دست دادن، از دست دادن است، فارغ از این که چه شرایطی حاکم بوده. حتا در خانواده‌هایی که کودک به خاطر بدرفتاری یا بی‌توجهی از آن‌جا خارج شده، کودک هنوز احتیاج دارد و مشتاقانه نیاز دارد که با خانواده‌ی زیستی‌اش ارتباط عاطفی داشته باشد. بدون واقعیت، خیلی از بچه‌ها برای خود ایده‌هایی می‌سازند از این که شرایط در غیر این صورت چه طور می‌توانسته باشد. این بچه‌ها رشد می‌کنند و بزرگ‌سالانی می‌شوند که هم‌چنان به جستجوی واقعیت ادامه می‌دهند و برای آن‌چه که ممکن بود در صورت ماندن با خانواده‌ی زیستی رخ دهد، سوگ‌واری می‌کنند.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

وقتی بالاخره عزمم رو جزم کردم و به مادرم در مورد بارداری‌ام و تصمیم‌مون برای ازدواج گفتم، قبول نکرد اجازه بده که با دوست پسرم ازدواج کنم. یک جورهایی برام یک سقط ردیف کرد – با این که سقط جنین در پاییز ۱۹۶۹ هنوز غیرقانونی بود – و سعی کرد مجبورم کنه که وارد مراحل سقط جنین بشم.

مادر زیستی

برای هر پدر یا مادر زیستی، بارداری یک بحران است. تصمیم‌گیری برای شخص در دوران بحران دشوار است و ممکن است شخص احساس کند که حال‌اش به راحتی عوض می‌شود و ممکن است گاهی عکس‌العمل‌هایی نشان دهد که برای خودش عجیب است. اطرافیان پدر و مادر زیستی هم ممکن است اثرات بحران را حس کنند و به شکلی عمل کنند که وضعیت را تشدید کند یا جلوی آن را بگیرد.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

غریزه‌های مادرانه‌ام داشتن غلبه می‌کردن. ماه هفتم بارداری، وقتی به خانه‌ی مادران ازدواج نکرده رفتم، به مقدار زیادی به بچه‌ام وابسته شده بودم. وقتی به دنیا اومد، واقعن می‌خواستم که اون دختر رو نگه دارم.

مادر زیستی

مادر زیستی از بسیاری جهات مادر است – فیزیکی، عاطفی و روحی. بسیاری از مادران زیستی شرح می‌دهند که به بچه‌ی به دنیا نیامده‌شان خیلی نزدیک‌اند. برقراری رابطه‌ی عاطفی با بچه‌ی به دنیا نیامده بخشی طبیعی از بارداری است. این که یک نفر تا این حد به بچه‌ای احساس نزدیکی کند که قرار نیست بزرگش کند، می‌تواند خیلی پیچیده و گیج‌کننده باشد.

حق دارم که بگم که یک پسر دارم؟ پسر یک نفر دیگه است. اما چی صداش کنم، اگر قرار نیست پسرم صداش کنم؟

پدر/مادر زیستی

این که یک نفر پدر یا مادر باشد و پدر یا مادر نباشد، می‌تواند گیج‌کننده باشد. پدران و مادران زیستی با هویت‌شان در کشمکش‌اند چرا که به نقش‌شان به عنوان پدر یا مادر ربط پیدا می‌کند. آیا اگر کسی بچه‌اش را بزرگ نکند، هم‌چنان پدر یا مادر است؟

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.