وقتی کسی از جایی می‌ره، دوستان‌اش و خانواده‌اش رو ترک می‌کنه، در نگاه اول شاید غم‌انگیز به نظر برسه. اما در یک نگاه دیگه، شاید خیلی هم خوشحال‌کننده باشه. یکی از برداشت‌هایی که می‌شه ازش داشت اینه که هنوز اون فرد و اون مجموعه زنده است. هنوز اون مهاجر قدری روح داره که به هر دلیلی هم که باشه جاش رو عوض کنه. هنوز اون قدر زندگی جاری هست که یک نفر از اعضاش خوشی و راحتی لحظه‌ایش رو بگذاره و به جای دیگه بره.
فقط برای جدا شدن گریه نکنین. گاهی هم برای وقتی گریه کنین که هیچ کس از هیچ کس جدا نمی‌شه. گاهی برای وقتی گریه کنین که هیچ کس از هیچ جا کنده نمی‌شه. گاهی برای زندگی‌هایی گریه کنین که راکد موندن. زندگی‌هایی که زنده نیستن و خیلی وقته که مرده‌ان.
به نظرم حرفت درسته :)
الهام حالا نشینی تا صبح همش گریه کنی!
روزبه، حرفت منطقی و جالب بود. ممنون که همیشه نسبت به همه چیز نگاه متفاوتی می کنی و از چیز هایی حرف می زنی که کمتر بهش فکر می کنیم.
آخ گفتی آخ گفتی. خیلی موافقم و خیلی چشیدم
سلام…!
خوب این البته حرف درستیه اما اگر اونی که داشت می رفت نمی خواست خوب نمی رفت! منظورم اینه که اون گریه انکار خوبی هایی که از رفتنش گفتی نیست بلکه یه احساس هست که اتفاقا ابرازش می تونه خیلی قشنگ باشه ولی نه به معنی اینکه طرف می خواد نره. تازه من فکر می کنم رکود یا حرکت هم بیشتر به امر درونی هستن یعنی ممکنه یه نفر یه عمر همش مسافرت بره اما در واقع هیچ رشدی نکنه بلکه همش درجا بزنه و بلکه با گرم کردن سر خودش به کارهای زیاد از خیلی چیزها از جمله ساختن یه کانون گرم خانوادگی محروم کنه خودش رو. می فهمی چی می گم روزبه؟ ها؟!!
اما اجازه بده منم از نگاه متفاوتی که به امور داری تشکر کنم…
من هم تشکر میکنم.
راستش این همیشه تز من بوده:
باید از خیلی چیزها دل بکنی اگه میخوای بری…
باید سبک بار باشی که راحت سفر بری…
باید آدمیزاد باشی که دلتنگ بشی…
باید اونقدر خوب باشی که دلشون برات تنگ بشه…
باید عزیز باشی که منتظرت بمونن…
و باید سنگدل باشی که بری و برنگردی!
چی نوشتم… شد اصل موریس مترلینگ
هستم اگر می روم گر نروم نیستم …
عالی حرف دل همه رو می نویسی
من هم تشکر می کنم
خــــــــیلی دمت گرم….مردم از بس ناله شنیدم…انگار که بچه ها تو ایران هیچ وقت بزرگ نمی شن! این کندن به اصطلاح اجباری هم تنها روزنه امیده
من به این قضیه از جنبه مثبتش نگاه میکنم:
طبعی بهم رسان که بسازی به عالمی یا همتی که از سر عالم توان گذشت
اونهایی که می مونند طبع بزرگی دارند و اونهایی که می رند همت بزرگی دارند.