تقدیم به دوستی که تنها کسیه که در این برهوت کالج استیشن به موسیقی‌های میوکی ناکاجیما علاقه داره (با من می‌شه دو نفر) و با همین کارش نشون داد که انسانیت هنوز نمرده.

این موسیقی‌های «میوکی ناکاجیما» خیلی برای من آشنا هستن. یه جورایی من رو به یاد دوران بچگی می‌اندازن. حالا یا به خاطر اینه که در بچگی سریال و فیلم ژاپنی زیاد می‌دیدیم، یا این که موسیقی‌های این خواننده اون قدری ژاپنی نیستن و فضایی دارن که به موسیقی‌هایی که من عادت دارم نزدیک‌تر هستن (دست کم از موسیقی سنتی ژاپن انتظار ندارم این سبکی باشه). به هر حال، تحقیقات ادامه داره و موسیقی‌های بیش‌تری این‌جا خواهم گذاشت و بیش‌تر خواهم نوشت.

فعلا کسانی که تا به این‌جا به موسیقی‌های «میوکی ناکاجیما» علاقه داشته‌ان، ضمن فرستادن یک صلوات اساسی برای سلامتی‌اش، نظرشون رو این پایین اعلام کنن.

Image from WikiPedia

یکی از آخرین کشفیات من در دنیای موسیقی این خانم «میوکی ناکاجیما» خواننده‌ی ژاپنی بوده. در تحقیق که فعلاً چیز خاصی نشدیم، شاید به‌تر بود از اول رابط موسیقی یا فیلم می‌شدیم (کلمه‌ی رابط به جای agent گذاشته شده، باشد که مقبول افتد). نیاز به گفتن نیست که ارادت ما به چین همچنان به جای خودش محفوظه.

اعتقاد دارم که یکی از راه‌های بهتر درک کردن موسیقی، تلاش برای نواختن هست، حتا اگر این تلاش مذبوحانه باشه. کسی که تلاش می‌کنه قطعه‌ای رو اجرا کنه، بعد از اون تلاش، درک خیلی بهتری داره از این که یک اجرا تا چه اندازه می‌تونه سخت باشه و در نتیجه اون چیزی که می‌شنوه چه قدر ارزش‌منده. در مورد موضوعات هنری دیگه هم به نظرم همین طوره. سعی کنین یک فیلم‌نامه بنویسین. بعد از اون خیلی بیش‌تر به فیلم‌ها دقت می‌کنین. سعی کنین نقاشی بکشین و ببینین که بعدش چه قدر برای نقاشی‌های دیگه ارزش قایل هستین. سعی کنین یک داستان بنویسین، حتا کوتاه. بعدش می‌بینین که داستان نوشتن به اون سادگی‌ها هم نیست و چه قدر زحمت‌های یک داستان‌نویس ارزش داره.

مدتی هست به «فی وونگ» گیر دادیم. برای لذت بردن بیش‌تر، در قطعه‌ی زیر به نواختن پیانو توجه کنین و تصور کنین که خود شما می‌خواین این بخش رو اجرا کنین.