اعتقاد دارم که یکی از راه‌های بهتر درک کردن موسیقی، تلاش برای نواختن هست، حتا اگر این تلاش مذبوحانه باشه. کسی که تلاش می‌کنه قطعه‌ای رو اجرا کنه، بعد از اون تلاش، درک خیلی بهتری داره از این که یک اجرا تا چه اندازه می‌تونه سخت باشه و در نتیجه اون چیزی که می‌شنوه چه قدر ارزش‌منده. در مورد موضوعات هنری دیگه هم به نظرم همین طوره. سعی کنین یک فیلم‌نامه بنویسین. بعد از اون خیلی بیش‌تر به فیلم‌ها دقت می‌کنین. سعی کنین نقاشی بکشین و ببینین که بعدش چه قدر برای نقاشی‌های دیگه ارزش قایل هستین. سعی کنین یک داستان بنویسین، حتا کوتاه. بعدش می‌بینین که داستان نوشتن به اون سادگی‌ها هم نیست و چه قدر زحمت‌های یک داستان‌نویس ارزش داره.

مدتی هست به «فی وونگ» گیر دادیم. برای لذت بردن بیش‌تر، در قطعه‌ی زیر به نواختن پیانو توجه کنین و تصور کنین که خود شما می‌خواین این بخش رو اجرا کنین.