بوی عطر و ادکلن اگر که شدید باشه (حتا اگر که شدید هم نباشه، حالا فرض کنیم فقط شدید) برام مشکل‌سازه. تنفس رو مشکل می‌کنه، سرفه می‌کنم، گلوم خارش می‌گیره و سردرد می‌آره.
دنبال راه‌هایی گشته‌ام که به نوعی خنثی‌اش کنم اما تا به حال راهی به نظرم نرسیده. تنها راه اینه که از کسی که عطر غلیظ زده دوری کنم، که اون هم همیشه ممکن نیست: برای مثال در قطار
شما راهی دارین؟
جمله‌ای هست که comparison is the thief of joy و منسوب به روزولت است
در مورد این که آیا واقعن روزولت این رو گفته یا نه شک هست. اما به هر حال جمله‌ی قشنگیه
آرزو دارم که روزی بتونم بگم به کاری که کرده‌ام افتخار می‌کنم. می‌دونم که یک جانی هم می‌تونه همین رو بگه، اما دست کم افتخار کنم و دلم هم راحت باشه، بهترین وضعیتی است که می‌تونم داشته باشم
به همون اندازه که ترجیحم برای استفاده از متن به جای صوت بیش‌تر شده، تمایل به استفاده از صوت هم بیش‌تر توجه‌ام رو جلب می‌کنه. خودم همیشه سعی می‌کنم منظورم رو بنویسم. به طور معمول به کسی زنگ نمی‌زنم و تنها در مواقعی که مجبورم پیام صوتی می‌گذارم. پیام صوتی هم از طریق پیام‌رسان‌ها نمی‌فرستم.
مثلن به یک نفر متن می‌فرستم و سوالی می‌پرسم. فوری به من زنگ می‌زنه. برام هنوز هضم نشده که چرا ترجیح اول‌شون این بوده که زنگ بزنن و همون‌جا متن رو ننوشتن؟
حالا برام سوال شده که آیا من فرق کرده‌ام و صوت‌گریز شده‌ام؟ یا این که گروهی از مردم صوت‌طلب شده‌اند؟ اگر هم آدم‌ها رو به دو گروه صوت‌طلب و صوت‌گریز تقسیم کنیم، هرکدوم چه ویژگی‌هایی خواهند داشت؟ (قبول دارم که الزامن یا این یا اون نیست و وسط طیف هم داریم، اما در این مورد به دو گروه در دو سر طیف نگاه کنیم) آیا کسانی که با صوت کار می‌کنن، کسانی‌اند که راحت‌تر موقع صحبت فکر می‌کنن؟ یا کسانی که نوشته‌طلب‌اند، برای فکر کردن سریع و جواب دادن مشکل دارن؟
یکی از عجایب بدن برای من همین مقاومت در برابر مرگه. عجیبه…
گاهی از این تعجب می‌کنم که چه طور ممکنه که نویسنده‌ها این همه داستان رو نوشته باشن (البته که با خون دل خوردن) و این طور سخاوت‌مندانه در اختیار بقیه گذاشته باشن. البته که پول گرفته‌اند، اما به نظرم همچنان به نسبت کاری که کرده‌اند، داستان رو در عمل به رایگان در اختیار بقیه گذاشته‌اند.
آرایشگرم طرف‌دار دو آتیشه‌ی ترامپه. سر همین هم با هم سر و کله می‌زنیم. یک مدت نبود. وقتی برگشت، بهش گفتم کجا بودی؟ گفت رفته بودم مونته‌نگرو مادرم رو ببینم. گفت انتخابات بود. گفتم خب رای دادی؟ گفت نه، با خودم فکر کردم من که این‌جا زندگی می‌کنم، نمی‌تونم در انتخاباتی رای بدم که خودم اثرش رو نمی‌بینم و مردم اون‌جا باید با نتیجه‌اش زندگی کنن.
گفتم خوش به حالت با بینش‌ات…
هیچ گفتنی‌ای نیست. دست کم در حال حاضر
گاهی می‌شه که از خوابی که دیده‌ام هم از خودم نا امید می‌شم
طرف در بهترین حالت بی‌شعوره. همین جمله خودش یک پا کومپلیمان بود.