به نظرم یک توضیح برای شکل رابطه‌هایی مثل پدر و مادر و فرزند، پشتیبانی اجتماعیه. وقتی که در یک جامعه تامین اجتماعی مناسب وجود نداشته باشه، پدر و مادرها مجبورن روی بچه‌ها سرمایه‌گذاری کنن. هر نسلی نسل بعد رو آماده می‌کنه که ازشون تامین اجتماعی مورد نیاز رو دریافت کنه (مثل سرویس‌های زمان کهن‌سالی) و نسل بعد هم به همین ترتیب. به نظرم با همین توضیحه که رابطه‌ی پدرمادرها با بچه‌ها در ایران شدیدتر (و بیش‌تر بر مبنای بده بستون) دیده می‌شه.