مادرم، که بعد از یک دوره‌ی طولانی بیماری پارسال فوت کرد، به‌ترین دوست‌ام بود. مادری به‌تر از این نمی‌تونستم داشته باشم. حس می‌کنم نابارور بود برای این که بتونه من رو به فرزندی بگیره و حس می‌کنم که مادر زیستی‌ام ناخواسته باردار شد، چون بنا بود که من هدیه‌اش به یک نفر دیگه باشم، یعنی مادرم. به نظرم آدم خوش‌شانسی بوده‌ام.

فرزندخوانده

یک پدر یا مادر، چیزی کم از یک پدر یا مادر زیستی ندارد. فرزندخوانده‌ها پدران و مادران‌شان را دوست دارند، همان‌گونه که هر بچه‌ای پدر و مادرش را دوست دارد. مسوولیت پدر و مادر این است که بچه را بزرگ کنند، دوست‌اش بدارند، و به دنبال به‌ترین برای بچه باشند. پدران و مادرانی که کودکی را به فرزندی گرفته‌اند، همان مسوولیت‌هایی را دارند که دیگر پدران و مادران در این دنیا دارند.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.